26 juni 2019 – foto’s Georges JANSSENS
Het gaat hier over een vliegtuigbom uit de 2de wereldoorlog die in zee werd gedropt en niet tot ontploffing kwam.
De bom werd gevonden ter hoogte van Rotterdam vlakbij een drukke scheepvaartroute.
De Belgische en Nederlandse samenwerking op gebied van zeemacht, besloot om de bom te verplaatsen naar de Vlakte van de Raan nabij het Delo-baken en het daar tot ontploffing te brengen.
De Nederlandse mijnenjagers Makkum en Urk, bijgestaan door
de Belgische mijnenjager Crocus zouden de klus klaren.
Het is een mistige en bewolkte dag met een temperatuur van 17 graden en een
windsnelheid van 5 Bft met een licht aangeschoten zee.
De bom werd door duikers voorzien van een explosief en afgesproken werd om ze om 14u30 te laten ontploffen; het was toen laagtij waardoor er een geringere diepgang was en de duikers gemakkelijk hun werk konden doen.
Een specialist sonar volgde vanop de Crocus het hele gebeuren.
Een Belgische en een Nederlandse rib kwamen zo dicht mogelijk.
Vanuit de lucht werd met drones het hele gebeuren bekeken en gefilmd.
Onderwaterdrones (o.a. en Remus) waren eveneens ingezet.
De drie mijnenjagers bleven op 350 m afstand liggen.
Alle interventies konden aan boord van de mijnenjagers op beeldschermen worden gevolgd.
Met een luide knal en een heel hoge wateropstoot werd de bom onschadelijk gemaakt.
HEBBEN MIJNENJAGERS NOG NUT ?
De vaartuigen Castor en Pollux zijn patrouillevaartuigen.
Gelukkig is het aantal echte mijnen in onze kustwateren erg geslonken.
Het aantal niet ontplofte vliegtuigbommen en andere munitie is wel al in kaart gebracht.
De grote vaarwaters zijn meestal explievenvrij.
Voor onze Belgische kust zouden er mogelijk nog zo’n 5000 projectielen liggen op de zeebodem en waarschijnlijk nog veel meer voor de Nederlandse kust.
De expertise in het mijnenjagen door de Nederlanders en vooral de Belgen is internationaal bekend.
Tijdens een explosieven opruiming in de Baltische Zee door een internationaal samengestelde vloot hebben de Belgische schepen zelfs meer dan 1/3 van de opruiming voor zich genomen.
Er is dus nog heel wat werk te doen.
Daarom zijn de huidige mijnenjagers aan vervanging toe.
Een Belgische-Nederlandse bestelling van 12 vaartuigen voor de prijs van 1,1 miljard Euro is ondertussen geplaatst.
De eerste zes boten zullen in 2023 aan België worden geleverd.
VERANTWOORDING
De aankoop van nieuwe vaartuigen die zijn uitgerust met modern opsporingsmateriaal is een must.
De bestaande mijnenjagers zijn ondertussen al meer dan 30 jaar oud.
Het moderniseren ervan weegt niet op tegen de nieuwkoop.
Moest men ooit verplicht zijn om, vanwege explosieven, de haventoegang van Rotterdam of de Scheldetoegang tot Antwerpen voor een viertal dagen te sluiten, dan zou de financiële kost (zo’n 25 miljoen Euro per dag) al vlug de kostprijs van één mijnenjager dekken.
De taak van onze mijnenjagers en fregatten zijn vooral om onze kusten explosievenvrij te houden.
Dagelijks zijn er 4 à 5 schepen bezig om die taak te vervullen.
Daarnaast komen er ook nog internationale missies beslag leggen op onze vloot en manschappen.
Ook calamiteiten als zeeschepen waarvan containers overboord gaan, krijgen de aandacht van de marine.
Onze marinevloot wordt dus veelzijdig ingezet.
Voldoende en goed opgeleide manschappen moeten daarvoor met voorrang worden gerecruteerd.
Het gebruikte materiaal – vaartuigen en uitrusting – moet absoluut modern zijn en van zeer goede kwaliteit.
Interesse voor een job bij de marine moet in het ganse land bij de jeugd worden gepropageerd.
Een beginnend matroos krijgt algauw een maandloon van 1650 EUR op zijn rekening gestort.
Als er dan gevaren wordt – dit is ongeveer 6 à 7 maanden per jaar – loopt dit maandloon op tot 3500 EUR.
Alle geslaagde opleidingen bij de marine geven ook aanleiding tot een hogere loonscategorie.
Meer informatie: https://www.mil.be/nl/pagina/werken-bij-de-marine