– 04 JAN 2021 – DAG +57 – CAP LEEUWIN -> FALKLANDS –
- Vijf deelnemers hebben Kaap Hoorn reeds gerond
- 6 IMOCA’s zullen dit vanavond of morgen doen
- Isabelle Joschke (MACSF) heeft kielschade
Na de eerste vijf Kaap Hoorners (Bestaven, Dalin, Rouillard, Seguin en Dutreux) van deze 9e Vendée Globe bereiden 6 IMOCA’s, gegroepeerd in 240 kilometer, zich voor om de Stille Zuidzee te verlaten. Om 15:52 opende Benjamin Dutreux het bal voor de avond- en nachtpassages voor de vuurtoren aan het einde van de wereld… in zware omstandigheden.
Kaap de verlossing
Damien Seguin haalde vanochtend vroeg (om 3:40 uur Franse tijd) twee uur na Thomas Rettant de Hoorn in en verborg zijn emotie niet in een video die vanaf het schip werd gestuurd: “Mijn eerste Kaap Hoorn, op de vierde plaats bovendien, het is een gek, ik huilde alle tranen in mijn lichaam. Ik ben gearriveerd ! “. De schipper van Groupe APICIL, ontroerd en gelukkig, heeft eindelijk de richtingaanwijzer aan de linkerkant gezet na 56 dagen en 13 uur racen sinds de start van Les Sables d’Olonne op 8 november.
Volgend binnen 200 mijl, 7 gegroepeerde schippers (Dutreux, Burton, Le Cam, Herrmann, Sorel, Pedote en Joschke) beginnen ook aan de beklimming van de Zuid-Atlantische Oceaan, niet zonder een zeker ongeduld: “Ik kan niet wachten om Kaap Hoorn te ronden, het wordt mijn eerste keer. Het is een goede etappe ”, vertrouwde Benjamin Dutreux, 5e bij Kaap Hoorn, toe. die nooit ophoudt te verbazen door de beheersing van zijn driftboot uit 2007. “De avond en de nacht beloven geagiteerd te worden: een noordwestelijke stroming, windstoten van meer dan 40 knopen en zware zeeën. Genoeg om deze legendarische passage te markeren met een witte steen voor de 4 rockies van de groep (Dutreux, Sorel, Pedote, Joschke) en de 3 recidivisten (Burton, Le Cam, Herrmann) die de mythische rots nog nooit hebben gerond en dit met zo weinig verschil tussen de concurrenten. De vuurtorenwachter op Île du Horn zal zich geen moment vervelen…”
Isabelle Joschke had de race anders gewild…
Gistermiddag, terwijl ze op de 5e plaats zat, betreurde de Frans-Duitse zeilster het breken van de hydraulische cilinder aan de kiel van haar IMOCA MACSF. Nu ze de mogelijkheid heeft om de foils te gebruiken, wordt Isabelle gedwongen haar sportieve ambities opzij te zetten: “Ik schommel in een andere dimensie. Ik ben teleurgesteld, ik had de deze race anders voorgesteld”, vertrouwde ze haar technisch team toe. Twee dagen lang stapelden de problemen zich op (verlies van de antenne, gescheurde gennaker), maar ze bestraften de goede opmars van MACSF aan de buitenposten van de groep “jagers” niet. Deze maandag schakelt Isabelle Joschke van versnelling met positief door te denken aan Kaap Hoorn die ze morgenochtend voor het eerst zal bereiken!
Attanasio, Tripon, Cremer dooreen geschud
“Ik heb 45 knopen, ik vaar alleen onder het grootzeil, de J3 opgerold, ik kan het juiste compromis niet vinden. De boot gaat ervoor. De zee is hard, de piloot kan de boot niet controleren. Dat is wat me bang maakt,” zegde Romain Attanasio vanmorgen tijdens de sessie van 5 uur. “Vaarwel gebieden met zachte en grillige winden, hallo echte South Pacific-omstandigheden! Nog een tiental uren te gaan, handen klaar aan de schoten, ogen gericht op de wind- en snelheidsrepeaters van de boot, oren luisterend naar het minste verdachte geluid tijdens acceleratie, hopend dat de omstandigheden verbeteren. Tandenknarsen we 460 mijl van Kaap Hoorn.”
Ten noorden van de Falklands
Van alles… naar niets! Aan het hoofd van de vloot zijn de weersomstandigheden veel rustiger maar veel raadselachtiger. Yannick Bestaven is Charlie Dalin (195 mijl) nog steeds een stap voor, maar de rest belooft erg gecompliceerd te worden: beiden maken een oostelijke route om een hogedruksysteem in het noorden van de Falklandeilanden te omzeilen dat de neiging heeft zich te verspreiden … in het oosten.
Het idee voor de twee kopmannen is om niet te blijven rondhangen om zo snel mogelijk deze hogedrukzone te passeren, die de weg aan het einde van de week helemaal afsluit!
Thomas Rouillard, derde, kiest, nadat hij door de Straat van Lemaire tussen Tierra del Fuego Argentina en het Isle of States is geglipt, een pad naar het noorden. De zuidelijke Atlantische Oceaan opgaan is nooit een lange kalme rivier. Er kunnen nog duizend dingen gebeuren tot aan de finish in Les Sables d’Olonne… eind januari?
SCHIPPERS ZEGGEN…
Il y a eu du gros travail sur le bateau avant l’empannage. Le vent va forcir vers le Cap Horn. J’étais à l’attaque, tout allait bien, quand le fusible qui tient le safran sous le vent en bas a cassé. Je venais de rouler ma voile d’avant et de réparer le safran avant votre appel. Il y a quelque chose tous les jours, c’est incroyable… Je suis très content, je suis très soutenu depuis Macquarie, ça m’a beaucoup aidé à cravacher, à être à la bagarre avec les autres, même si après Macquarie on était très loin derrière ! Je suis toujours très motivé. L’Atlantique Sud, ce ne sera pas simple, il va falloir tricoter dans des vents faibles. Il faudra changer de mentalité, ne plus être dans un mode de préservation du bateau.
Louis Burton, Bureau Vallée 2
Ça avance vite. On a 27/35 nœuds de vent actuellement. C’est assez musclé mais la mer se lisse un peu. Le bateau fait des grands surfs, ce n’est pas désagréable mais c’est un peu stressant. Il y a d’énormes grains, j’essaye d’anticiper pour ne pas faire de départ au tas et ne rien casser. J’ai deux ris dans ma grand-voile et comme je n’ai pas de J2, j’ai mis le reacher : c’est une petite voile de portant dans le gros temps. J’ai hâte de passer le Cap Horn, ce sera ma première fois. C’était chaud ces derniers jours, on a fait pas mal d’empannages. Chaque manœuvre est assez stressante. Après, il ne faudra pas se reposer sur ses lauriers car la route est longue, mais le Cap Horn c’est une belle étape. Je devrais le passer ce soir normalement. Le vent accélère très fort le long de la côte, donc j’essaye de passer un peu plus au large. Je vais faire une courbe un peu plus enroulée.
Benjamin Dutreux, OMIA – Water Family
J’ai accumulé les mauvaises surprises depuis trois jours. J’ai perdu mon dernier aérien, mon petit gennaker s’est déchiré cette nuit et j’ai le vérin de quille qui s’est cassé tout à l’heure, ce qui veut dire que je vais devoir continuer la course avec la quille bloquée dans l’axe. C’est une grosse perte de potentiel, une grosse perte de vitesse pour le bateau et puis la quille, c’est la stabilité, c’est aussi un outil de sécurité. Dans un peu plus de 24 heures, je vais passer le Cap Horn, avec des sentiments très partagés. La joie et la satisfaction d’avoir atteint cet objectif, de sortir des mers du sud et la grosse déception de devoir démarrer une autre course, qui n’est pas celle dont j’avais complètement rêvé, mais je continuerai de donner le meilleur de moi.
Isabelle Joschke, MACSF
Il y a forcément un petit contrecoup. Ce passage marque la fin du grand Sud, le début de la remontée. C’est normal que cela fasse quelque chose, surtout quand c’est la première fois. Je me suis revu gamin à lire des récits, vivre des Vendée Globe par procuration… Et là, je l’ai fait ! C’était assez intense. Si on m’avait dit aux Sables d’Olonne que j’allais passer le Cap Horn en 4e position, j’aurais signé tout de suite. Je prends conscience que je fais une belle course, mais la suite ne va pas être simple. Il va falloir que j’arrive à faire aussi bien que jusqu’à présent. Au passage du Cap Leeuwin, j’étais déjà en 4e position. Je suis particulièrement content de cette régularité. J’ai empanné pour remettre un peu d’Est dans ma route. Ce n’est pas facile de se projeter car les modèles météo ne concordent pas vraiment. Je n’avais pas envie de passer trop près de la côte dans le détroit car les vents sont trop erratiques. On ne va pas voir le résultat des dernières options tout de suite. On verra bien. L’essentiel, c’est que je sois à l’aise avec ce que je fais et je suis bien parti pour.
Damien Seguin, Groupe APICIL
