VASTGELOPEN ZEILTOCHT.

Ook bij ervaren zeilers gaat het wel eens mis !
Een goede vriend vertelt zijn ervaringen:

Brabo, een zandvretertje…

Maandag, een prachtige dag in Temse.
Met twee oude vrienden wordt een zeiltochtje gepland.
Amper wind (2 bft) dus geen probleem om er met onervaren bemanning op uit te trekken.

Maar om de hoek (we waren zelf nog niet om de hoek) loerde het avontuur…

Mijn goede vriend Henri het roer in handen gegeven terwijl ik de banden van het grootzeil losmaakte…

Bedoeling was om een rondje op motor te maken en met de neus in de wind het zeil te trekken.

Terwijl ik druk doende was ging mijn stuurman vlotjes buiten de boeien.
Ik kom net terug in de kuip toen we een smak maakten en het bootje muurvast kwam te zitten op het strandje aan de overkant van de Schelde.

Zitten wrikken en doen, motor in achteruit, geen beweging in te krijgen.
Het was 11u30 en afgaand tij en hoogwater om 18u30: dan zouden we wel loskomen.

Dat beloofde dus een fijn tochtje ter plaatse te worden.

Gelukkig, we lagen ver, heeeel ver buiten het vaarwater, dus dat kon geen kwaad.

Na veel gepeins kwam me in gedachte dat er iemand in de club aanwezig was en die heeft een mooi sloepje.

Ik had zijn telefoonnummer toevallig omdat hij mij een paar dagen eerder nog voor iets had geholpen

Ik belde hem en hij is in zijn sloepje gesprongen om ons los te trekken.

Dat lukte eerst niet omdat ik een tros had vastgemaakt aan de achterkikker.

Toen heb ik de tros zo hoog mogelijk in de mast vastgemaakt en onze boot plat getrokken, waardoor de kiel los kwam en we op onze zij naar vrij water schoven en terug rechtop kwamen.

Oef… we konden onze tocht verder zetten… en een glaasje drinken op de goed afloop. Alleen was de fles witte wijn die we net geopend hadden omgevallen en compleet leeg gelopen…

We zeilden tegen stroom en met motor in steun 1,5 tot 2 knopen over de grond.

Drie uur later, we hadden eventjes het tij mee, kering omstreeks 14 uur, waren we voorbij de overzet van Hamme (Driegoten) gedobberd.

Eventjes in het vooronder om in onze fantastische badkamer te vertoeven, vielen we stil.

Mijn goede stuurmaat had mooi het midden van de Schelde gevolgd, ik zag de groene boei op zowat 30 meter lateraal van onze positie.

Weer vast.

Motor vooruit om richting boei te gaan, volle kracht, nop, niks beweging, alleen het water spetterde.

Met de bootshaak even gepeild, diepte van het water 1,10 meter, diepgang van Brabo: 1,40 meter.

Ja, dat wordt dus wachten tot hoogtij omstreeks 18 uur…

Anker uitgegooid en proberen los te trekken op het anker, maar dat had te weinig grip in de zandbodem.

Dan ten einde raad de motor in achteruit geslagen en vol gas.

De punt van de boot begon te draaien en na een paar tergend lange minuten gingen we weer drijven.

Met de motor in achteruit, min of meer de weg volgend die we gekomen waren, naar het vaarwater gestuurd en dan het roer niet meer uit handen gegeven en rechtsomkeer terug naar Temse.

Waar we, buiten alle verwachting, een perfect aanlegmanoeuver uitvoerden.

Duidelijk, onze Brabo lust geen zand.

PS Naderhand is er enige twijfel ontstaan of de fles witte wijn wel in de kuip is leeggelopen of in de maag van de stuurman…